Kathryn Stockett – Een keukenmeidenroman

Mijn laatste boek ... (dit jaar ;))

In het Mississippi van de jaren 60 wordt aan zwarte vrouwen wel de opvoeding van blanke kinderen toevertrouwd, maar niet het poetsen van het tafelzilver. Drie vrouwen zijn het allesbepalende racisme meer dan zat en besluiten dat de verschillen tussen hen minder belangrijk zijn dan de overeenkomsten.

Een verhaal dat zich afspeelt in 1962 met in de “hoofdrollen” 3, ieder op hun eigen manier, eigenzinnige dames.

'Skeeter' oftewel Eugenia, dochter van een blank echtpaar dat een katoenplantage heeft en daarbij veel zwarte arbeiders en huishoudelijk personeel.

'Aibileen', die als zwarte dame al in menig blank gezin heeft gezorgd voor de kinderen en het huishouden.

En 'Minny', ook een zwarte dame die het hart op de tong heeft en daardoor al de nodige blanke mevrouwen die ze gediend heeft tegen zich in het harnas heeft gejaagd.

De 3 vrouwen komen op een gegeven moment met elkaar in aanraking door omstandigheden.

Hun karakters zijn levendig en sprankelend omschreven, hun levensverhalen doordrenkt met schokkende, pijnlijke ervaringen. Afgewisseld met een flinke dosis humor en warme, liefdevolle dialogen, behelst dit boek niet zomaar een verhaaltje. Het is doorweven met vooroordelen, haat en de schokkende dingen waar de donkere mensen mee te maken hadden. Soms voelde ik gewoon plaatsvervangende schaamte als blanke zijnde jegens zoveel onrecht, alhoewel ik absoluut never nooit racistisch ben.

Een aangrijpend verhaal dat je meesleurt en waar je al lezende de hoop voelt dat dit echt zo niet langer kon. Maar helaas is de werkelijkheid nog altijd dat mensen om bepaalde redenen, culturen of geloofsovertuigingen worden achtergesteld bij het grote gros.... schandalig maar waar.

Kortom een boek dat indruk maakte, dat je niet weg kunt/wil leggen.

Als je niet zo'n lezer bent, vanaf deze week draait de film in de bioscoop, al vind ik persoonlijk vaak het boek beter dan de film.

©José '11

Trailer van : The Help .........

Een schroef los?

Makkelijk dat internet, met een enkele knop ligt de hele wereld als het ware aan je voeten.

Je bent slechts een muisklik verwijderd van informatie, muziek, leesvoer en noem het allemaal maar op. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is wel een site van of over te vinden.

Makkelijk zat!

Sociale contacten, mededelingen, tweets, interessante blogs over van alles en nog wat.

Alles wat je maar kunt verzinnen, we zoeken het gewoon even op.

Met daarbij natuurlijk wel een lekker muziekje! YouTube of Spotify, whatever je maar het makkelijkst vind.

Of je eigen muziekbibliotheek, want je verzamelt/download toch heel wat muziek in de jaren dat je onderhand op het web gewoon kunt rondstruinen op zoek naar iets nieuws op luistergebied.

Oh ja, natuurlijk check je ook gewoon de verse boeken die er te krijgen dan wel te kopen zijn.

Zo verrekte makkelijk dat internet! We zijn er zo aan gewend geraakt onderhand, dat het een standaard handeling is geworden in ons dagelijks leven.

Knop indrukken en je weg door het web klikken.

Geef maar toe, het is een soort routine geworden, een niet meer weg te denken fenomeen.

Internet, hartstikke makkelijk!

Totdat het knop indrukken nog wel lukt, maar het webklikken (veel punten bij WordFeud btw;)) stagneert. Je met grote ogen kijkt naar je verbinding die toch echt nihil is.

Dan is het ineens niet meer zo makkelijk.

Je belt met je provider, dat gaat nog wel per telefoon gelukkig.

Maar dan komt het.

-Heeft U geen internetverbinding?

Uhh, nee, ik zeg net dat ik daarvoor bel.

-Vreemd, er zijn verder geen storingen op Uw straat gemeld.

Tja, daar kan ik ook niets aan doen, we hebben trouwens ook geen digitaal tv-signaal.

-He, dat is nog veel vreemder.

Vreemd, maar wel waar, anders bel ik niet.

-Zijn er ook geen storingen gemeld op onze website?

Duhh, ik heb geen internet momenteel.

-Ik zie wel dat er in Uw woonplaats meerdere storingen zijn.

Goh, gelukkig ben ik niet de enige signaalloze dorpsgek dan.

-We zullen proberen zo snel mogelijk het euvel te verhelpen, al kan ik U niet beloven dat dat binnen een dag zal zijn.

Gaat U alle kabeltjes en stekkertjes en zekeringen zelf nalopen dan? (Ja ook ik kan onnozele dingen zeggen hoor;))

-*Giechelend lachje* Nee mevrouw, maar het kost soms wat tijd om het probleem te verhelpen. Er komen heel veel storingsmeldingen per dag binnen.

OW, vandaar dat jullie razendsnel internet aanbieden.

-Inderdaad Mevrouw, kan ik verder nog iets voor U doen? 

Nee dank U voor de snelle service (sarcastisch ondertoontje).

-Graag gedaan Mevrouw, dan wens ik U verder een fijne dag.

Pfff, na 5 dagen zoeken heeft ze volgens mij het goeie stekkertje weer gevonden.

Ik open vandaag mijn inbox en zie dat ik een mail heb van UPC.

Mooi!!, denk ik nog zo naïef als de pest, een excuus misschien voor het ongemak.

Had je gedacht ….

Of ik wil overstappen naar een voordeelpakket met Digitale TV, NOG sneller internet en goedkoop bellen (dat is vast bedoeld voor alle storingen die je hebt;)).

Aangezien ik geen vaste telefoonlijn heb, kan het daar al mooi niet meer fout gaan.

Stel dat je zo'n voordeelpakket hebt en niks doet het überhaupt meer door een storing?

Dan moet ik een postduif sturen, rooksignalen of flessenpost. Waarschijnlijk zijn die oude gebruiken even snel als de gemiddelde provider.

Verkopen doen ze het liefst, je zo snel mogelijk laten betalen NOG liever, maar problemen oplossen daar hebben ze tijd zat mee.

Het is niet dat ik verslaafd ben aan internet hoor! Ikke niet! Gewoon een gewoonte die er in is geslopen ;)

©José '11

Weeromstuit

felheid van neerslag

veranderende luchten

stormachtige wind

decemberweer onstuimig

verblijdt met zonnestralen

©José '11

Tanka

Top 2000

Ik zag bij Toos haar lijstje van de Top 2000 van Radio 2.
Super moeilijk vind ik het altijd om dan "maar" 15 nummers te kiezen uit miljoenen mooie songs.
Zelfs de vrije keuze biedt dan niet echt uitkomst met 5 stuks.
Het is dan echt een kwestie van toevoegen en weer verwijderen, toevoegen en toch maar weer weg klikken, en dan ben je in feite pas bij de A en dan moet je nog 25 letters, en niet te vergeten diegenen die met een cijfer beginnen in hun naam.
Al met al dus een hels karwei, maar wel leuk om te doen. Vaak krijg je dan ook nog een "Ohhh jaaa!" gevoel en ga je weer zoeken op YouTube... maar ik heb er tenslotte toch een paar gevonden die ik dan weer net toevallig op het moment van invullen wel in de lijst vond passen. Neemt niet weg dat als ik hem nu weer zou invullen er een heel andere lijst tevoorschijn zou komen,  ligt aan mijn "mood" waarschijnlijk.
Behalve Pearl Jam ..... die hoort er sowieso in voor mij.




Komt ie dan: 

*Pearl Jam - Alive
*Pearl Jam - Black
*Chris Isaak - Wicked game
*Clash - Should I stay or should I go
*Coldplay - Lost
*Cure - A forest 

*Garland Jeffreys - Hail hail rock 'n roll
*Isley Brothers - The highways of my life
*Mary J. Blige - No more drame
*Paul Weller - You do something to me
*Radiohead - Creep
*Sting - Fragile
*B.B. King - The thrill is gone
*Stealers Wheel - Stuck in the middle with you
*Metallica - Sad but true

Vrije Keuze:

*Alice in chains – Would ?

*Alicia Keys - Unthinkable

*Stone Sour - Through the glass

*Stone Temple Pilots - Plush

*Puddle of Mud - Blurry 

En voor de rest parkeer ik af en toe wat op mijn  YT-Channel , als ik daar tenminste aan denk ;)

©José '11 

Jussi Adler – Olsen – Dossier 64

Omschrijving:
Terwijl Carl Mørck persoonlijke problemen ervaart met betrekking tot een moordzaak, zorgt een geweldpleging in Kopenhagen ervoor dat zijn koppige assistente Rose gaat graven in de dossiers van de prostituee Rita Nielsen - een map uit een stapel van in de ijskast gezette zaken in de kelder van het hoofdbureau van de politie. Wanneer Carl en Assad worden gedwongen de zaak op zich te nemen, komen verdachte aanwijzingen boven water die leiden naar een geïsoleerd eiland waar de regering vroeger vrouwen van lichte zeden naartoe deporteerde en aan hun lot overliet. Voor sommigen betekende dit eindeloos machtsmisbruik, voor anderen was het de hel op aarde. Al snel zijn Carl en zijn collega's weer betrokken in een actievol drama.

Spannende thriller doorzeefd met humor. 
Geschetste beelden zijn goed te visualiseren. Of je daar soms blij mee moet zijn is een tweede natuurlijk ;) 
Afwisselend door het tijdsbeeld springen maakt het tot een vlot leesbaar boek, moeilijk weg te leggen dus. Briljant hoe hij verschillende verhaallijnen tot elkaar laat komen met hier en daar toch nog een verrassende wending en zelfs een meer dan wonderbaarlijk laatste sprintje. Levendige karakters die je weer een beetje beter leert kennen, maar net niet genoeg om ze te kunnen doorgronden. 
Dat wordt dus gewoon wachten op een volgend deel! Aanrader!


©José '11

Gehorig

 zwart-witte klanken

gebaard door vingertoppen

fluwelen toonkunst 

 ©José '11 

Haiku 

 

Plechtigheid

 Schoenen en laarzen

in allerlei maten.

Gezet door eenieders

kleine nazaten

Voorzien van

lijst van verlangen.

Getuigend de rode blos,

gespannen appelwangen

Tekeningen, versjes

liedjes en brood.

De een slaat finaal dicht,

de ander krijgt hoge nood

Oren gespitst

getrappel van hoeven,

zak en roe of

pepernootjes proeven

Verdwenen het lijstje

spanning iets gezakt

Rest de vraag, waarom

die peen niet gepakt

Vergeten in een schoen,

allerminst een ramp.

Gepulveriseerd tot

alweer wortelstamp

Feest voor iedereen,

traditie van oudsher,

met de oude man

die kwam van ver.

©José '11

Een vrouw in Berlijn - Anoniem

Mijn zwager had dit boek gelezen en was best wel onder de indruk.

Onder de indruk was ik ook, alhoewel ik soms niet echt wist hoe ik het moest bekijken.

Indrukwekkend is een goeie omschrijving denk ik.

Het is een soort van relaas van drie maanden, geschreven door een vrouw die ongeveer dertig is, intelligent overkomt en zeer openhartig schrijft.

Het speelt in de laatste maanden van WO II.

Openhartig zie ik al, maar het leest alsof ze vertelt ergens van buiten haar lichaam, vanaf een afstandje. Ze ondergaat alle ellende, maar is er feitelijk niet bij qua geest zeg maar.

Koude harde feiten die haar emoties klaarblijkelijk op een laag pitje hebben gezet.

Alsof ze iedere vorm van betrokkenheid van zich af duwt. En godsamme ik kan me er iets bij voorstellen!

Een plat gebombardeerd Berlijn waar de Russen dreigen binnen te vallen en dat dan op een gegeven moment ook doen.

De puinhopen, de angst en soms de hoop. Honger en pijn maar ook de vernedering en de constante verkrachtingen die de vrouwen moesten ondergaan. A Living Hell!

Dagboekaantekeningen die door de schrijfster op een manier zijn neergezet, dat je af en toe het kippenvel over je rug hebt lopen. Ook al heeft ze zelf op geen enkele manier medelijden met zichzelf, maar meer met de mensen om haar heen, met hier en daar zelfs een vleug humor. Een zelf gecreëerd virtueel betonnen muurtje om haar heen, zo lees ik het tenminste.

Het boek schijnt nogal wat stof te hebben doen opwaaien. Het eerste boek kwam in Amerika uit in 1954 en pas 5 jaar later kwam het in Duitsland op de markt.

De Duitsers vonden het een grof schandaal dat iemand zoiets überhaupt had durven schrijven.

De vrouw had maar een wens, anoniem blijven!

Nou ja, twee wensen eigenlijk, het mocht pas weer herdrukt worden na haar dood.

Ze stierf in 2002, nog steeds anoniem.

©José '11

Palet

Appetijtelijkrood

Kleurrijk panorama

Onze straathoek versierend

Oogstrelend doch bladverliezend ornament

Herfstschouwspel 

©José '11 

Elfje

 

Toekomst

Regeltjes en wetten

bepaald en vastgelegd

Orde

conform een overheid,

niet denkend in individuen.

Rugnummers,

namen te verwaarlozen

Onmiskenbaar

vage politiek

Schuilend

berekenend,

verborgen in

genadeloze tactiek.

Verder kijken,

aanzien des persoons

Karakter tonen,

je menselijkheid.

Humaan

beslissen over

een jongens

toekomstdroom

©José '11

Mo Hayder - Diep

Volgens Bol:

In Bristol wordt met bruut geweld een auto gestolen: een man met een Kerstmannenmasker slaat de bestuurster neer en scheurt hard weg in haar auto. Met haar vierjarig dochtertje nog op de achterbank.
Het gebeurt wel vaker dat een autodief per ongeluk een kind ontvoert. Het kind duikt altijd binnen een dag weer op in tegenstelling tot de auto. Dus rechercheur Jack Caffery maakt zich niet zo heel erg druk. Maar dit kind duikt niet op. Ook niet na een paar dagen. Dan ontdekt hij dat er zo al enkele meisjes zijn ontvoerd...

Een regelrechte onder-je-huid-kruiper weer!

Ik neem echt mijn petje af voor Mo Hayder, ze kan het zo beeldend schrijven dat het niet moeilijk is om de diverse situaties waarin de hoofdpersonen terechtkomen te visualiseren.

Je krijgt “onderweg” hele series aanwijzingen en clues die je aanzetten tot het mee oplossen van de misdaden. Maar toch word je heen en weer geslingerd, omdat het zo geschreven is dat het echt nog alle kanten op kan gaan. Op een gegeven moment weet je wie de dader is maar dan komt het zinderende slotakkoord pas.

Spijkerhard en ook emotioneel, soms ontzettend creepy, maar meeslepend is voor mij toch wel het keyword. Je zit er middenin en zelfs bij het laatste woord van het boek wil je meer! Ontzettend clevere schrijfstijl dus.

Diep is het vijfde deel met hoofdpersonen Jack Caffery en Phoebe -'Flea'- Marley, alhoewel de boeken ook echt wel afzonderlijk te lezen zijn natuurlijk.

Het eerste wat ik dus deed was kijken of er al een “vervolg” is op diep, maar helaas pindakaas.

Geduld is een schone zaak, maar wachten is nou niet bepaald mijn sterkste karaktereigenschap ;)

Ik zag wel dat ze een nieuw boek uit heeft, Rot. Benieuwd!

©José '11

Ongekunsteld

Bijna schreef ik op een velletje,

de behoefte was intens,

maar mijn pen bleef dralen

Papier bleef akelig leeg,

omdat de zielloze woorden

geesteloos door mijn hoofd zweefden

Een wirwar van symbolen,

onsamenhangende lettervermicelli

afzonderlijk ronddobberend

Geen samenvoegingen,

absolute stilzwijgendheid,

zomaar wat taaltekens

In stilte stamelde ik woorden

enthousiasme wakkerde aan,

helaas, niemand die het hoorde

Schrijven vanuit gevoel,

gedreven door prikkeling,

komt onbevangen en spontaan

©José '11

Typerend

 De kleine geëtste lijntjes,

oppervlakkig of diep,

maken jouw gezicht

zo bijzonder

zo jezelf, uniek

rimpeltjes van

vreugde of gesleten

verdriet, smart

maar ook je vertrouwde

stralende glimlach

Je haren bekennen

dapper kleur, bijzonder

gemêleerde tinten

grijzige nuances

gedistingeerd voorkomen

intense kenmerken,

steviger verankerd

door de kronkelende loop

der levensjaren,

duidelijker aanwezig

Je uitstraling markant,

karakter deels familiair

respect heb je verworven

door je eigen kracht;

onvergelijkelijk, karakteristiek.

©José '11

Fantasy

Visualiseren
Heerlijke dagdroom
Oftewel een hersenspinsel
Een intens gekoesterde wens
Opgeborgen in een donker hoekje
Persoonlijk praktisch dagboekje, je eigen brein
Getriggerd worden door een bepaalde zinnelijke prikkel
Nooit gebonden aan regeltjes, maatstaven, wetten of terughoudendheid
Geen rekening houden met futiliteiten, bekrompenheid of banale kortzichtigheid
Fantaseren of mijmeren, bijzonder privilege, gelukzalige rijkdom voor ieder mens

©José '11

 Edit

Arretjescake

Uit de ouwe doos en blijkbaar iets typisch Limburgs.
Hier komt geen oven aan te pas, een koelkastcake zeg maar.

Benodigdheden:
2 Pakken goedkope theebiscuits. (die rechthoekjes zonder suiker)
3 Eieren (KAKELVERS wel, worden rauw erin verwerkt namelijk)
300 Gram boter
300 Gram witte basterdsuiker
5 Eetlepels cacao

Verkruimel de koekjes in een beslagkom, hoeft niet gelijkmatig of superfijn, brokjes zijn ook lekker.

Smelt de boter op een laag vuurtje.

Roer hier de suiker en cacao doorheen zodat het mooi oplost.

Als het geheel een beetje is afgekoeld roer je er, met bijvoorbeeld een garde, een voor een de eieren goed doorheen zodat je een samenhangend geheel krijgt.

Roer nu het chocolademengsel goed door de verbrokkelde koekjes.

(Eventueel zou je er ook wat gehakte noten doorheen kunnen mengen, bijvoorbeeld walnoten of hazelnoten.)

Neem een langwerpige cakevorm en bekleed die met huishoudfolie.

Doe dan het mengsel erin en zet hem minimaal 4 uur in de koelkast.

Omkiepen op een schaal en plakjes snijden.

Je kunt ook een vlaai-, of taartvorm nemen (ook bekleden met folie) en er daarna punten van snijden.

Eigenlijk maakt het niks uit waar je hem in laat opstijven, het smaakt sowieso altijd;)
Simpel en lekker, maar wel erg machtig!

Smakelijk!

©José '11

Tweestrijd

Inslag als een bom

verpakt in stille hoop,

woorden nonchalant gesproken

slaan kraters in het bestaan

Onmenselijk gevecht,

onzichtbare vijand;

onzekere toekomst

Aanslag op het lijf,

dodelijk voor de geest.

Spanningen en angst

vechten om voorrang

Onbetwist angstaanjagend

omvang onbekend,

onlosmakelijk verbonden

Tweestrijd voor een spiegel

een laatste bewuste blik.

Dag van de waarheid,

afscheid van haar lichaam

onderweg naar genezing

©José '11

Voor mij persoonlijk een fictief schrijfsel, voor 1 op de 8 vrouwen, maar ook voor 1 op de 100  mannen, helaas keiharde waarheid.

Oktober de maand waarin extra aandacht wordt geschonken aan borstkanker.

Oktober kleurt roze door de aandacht van Pink Ribbon.

Reifkoeken of Reibekuchen

Nodig voor +/- 4 personen:

2 Kilo aardappels

2 Uien

2 Eieren

3 Eetlepels bloem

Peper

Zout

Paprikapoeder

Bakproduct / of olie

Maggi

De aardappels schillen en daarna met de fijne kant van een rasp of in je keukenmachine met raspaccesoire fijn raspen.

Als je het met de keukenmachine doet kun je meteen ook de uien daarin fijn raspen.

Doe alles in een grote kom of schaal en meng dan de bloem, de eieren, zout en peper en een flinke vleug paprikapoeder door het aardappelmengsel.

Voor degenen die liever geen ui gebruiken is knoflook of bieslook misschien een optie.

Neem een koekenpan (of 2 of 3 dat gaat sneller;)) en doe wat van het bakproduct erin, maak met een lepel ongeveer 3 koekjes per pan. Niet ophopen maar zo plat mogelijk maken.

Laat ze op matig vuur mooi goudbruin bakken.

Meteen opdienen als ze nog heet zijn. Hier doen we er altijd wat druppels maggi op, ieder naar eigen smaak.

Dit recept is er echt een uit de oude doos, zeg maar gerust heel oude doos.

Mijn oma heeft dit recept gekregen van een Duitse mevrouw bij haar in de straat toen ze in Zuid-Limburg woonde in de oorlog.

Ik durf niet echt te zeggen of het authentiek Duits is, want er schijnen meerdere variaties op te zijn al naar gelang de streek waar je komt in Duitsland. Het was een recept dat honger goed stilde met weinig ingrediënten die ook in oorlogstijd goed te krijgen waren.

Ik herinner me nog wel dat als ze het maakte, ze altijd zo'n hele grote porseleinen schaal op een pan heet water zette om het allemaal een beetje warm te houden.

We aten het dan als avondeten zonder verder iets erbij, heerlijk waren ze altijd.

En hoe vaak ik ze ook maak, nooit kan ik de hare evenaren, in mijn herinnering ruik ik ze nog altijd.

Oma's reibekuchen … met een scheutje liefde.

Guten Appetit ;)

©José '11

Sobere liefde

Kracht van eenvoud

gevangen

in herfstig zonlicht

Een soberheid

besloten in

ongekunsteldheid

Discreet ingetogen

in magische geuren

visueel simpel

Kracht van eenvoud

zoveel zeggend,

toch bescheiden stil

 

 ©José '11

Sandra Brown – De confrontatie

Wanneer Sayre Lynch hoort dat haar broer Danny zelfmoord heeft gepleegd, breekt ze haar gelofte om nooit meer naar Destiny terug te keren, het stadje waar ze is opgegroeid. Na de begrafenis wil ze meteen vertrekken, maar in plaats daarvan raakt ze verstrikt in het web dat haar tirannieke vader Huff Hoyle, de directeur van de ijzergieterij, heeft gespannen.

Sayre merkt al snel dat er niets is veranderd. Haar vader en haar oudere broer, Chris, zijn nog even sluw als altijd. Maar nu hebben ze een nieuwe compagnon in de misdaad, een uitgekookte advocaat, Beck Merchant genaamd. Al spoedig komt Sayre in nauwer contact met Beck en raakt ze ervan overtuigd dat er zich in Destiny sinistere zaken afspelen. Als ze wil uitzoeken wat er werkelijk met Danny is gebeurd, stuit ze op geheimen van tientallen jaren verborgen pijn en woede...

Ik denk dat ik het eerder een spannende roman vind dan een thriller eerlijk gezegd, maar desalniettemin een heerlijk boek!

Een verhaal over een familie die door de vader tot uitersten werd gedreven.

Ieder karakter zijn eigen rugzakje vol herinneringen, woede, angst en pijn.

Voor de vader en zijn oudste zoon bestaat alleen maar macht en geld. Ze schuwen helemaal niets om die macht te behouden.

Een boek met een paar verrassende wendingen. De moeite waard om te lezen dus;)

©José '11

Sprakeloos

Leegte,

wollige wolken

drijvend, als van

de kade

losgeraakte bootjes

Verdwaald

in een doolhof,

als vreemde

ruimteschepen,

verdoold in het heelal

Woorden,

chaotische gedachten

zoekende,

de uitgang naar

mond of vingers

Verhalen,

korte spinsels

van poëzie tot

fictieve vertelsels,

creativiteit

Hopeloos verloren,

geduldig

in afwachting

en revelatie van

totale inspiratie

©José '11

Bezoeking

Het is druk in de wachtkamer van de huisarts.

De warme, klamme lucht van natte jassen slaat als een vieze vaatdoek in mijn gezicht als ik naar binnenloop en plaatsneem op de enige nog vrije stoel.

De sfeer die er hangt is er een van afwachting, tersluikse ronddwalende blikken met een voorzichtige glimlach voor diegene die toevallig je ogen ontmoeten.

Gesprekken komen niet veel verder dan het weer of het gebrek daaraan.

Op de een of andere manier voel je je verbonden met je wachtkamergenoten, je bent er tenslotte niet voor niets, ergens hapert er iets. Bij sommigen is duidelijk te zien wat er mankeert als ik zo eens quasi nonchalant rondkijk. Een pleister of een bandage, van pijn vertrokken gezichten of een enkel koortsig uitziend exemplaar.

Ik voel een licht klopje op mijn bovenbeen en kijk naar mijn rechterbuurvrouw.

“Het valt mee hoor, de wachttijd,” fluistert ze met een glimlach “Er zijn meerdere dokters aanwezig vandaag.”

De zachte rimpels rondom haar ogen en mondhoeken zijn als een subtiel bewijs van een blijmoedig karakter in haar doorleefde gezichtje geschetst. De sprankelende ogen fonkelen als heldere sterren in een koude winternacht. Haar lichaamshouding straalt vastberadenheid uit, opgeheven hoofd, kaarsrechte rug, haar benen als twee wachtposten netjes naast elkaar, tas op schoot en haar in Mephisto's gestoken voeten stevig op de grond.

“Ik hoop dat je niets ernstigs onder de leden hebt.”

Ze kijkt me vragend aan en verwacht blijkbaar een antwoord op haar toch wel directe vraag.

“Nee hoor, gewoon een controle.”

“Gelukkig maar.” zegt ze enigszins opgelucht. Mijn antwoord blijkt een soort van vrijbrief te zijn om haar eigen verhaal te vertellen.

“Weet je, mijn man zaliger was nooit ziek, had zelfs nog nooit een griepje gehad. En plotseling was hij weg, zijn lijf was er nog wel, maar zijn geest was gevlogen, snap je?”

Ik knik en kijk in haar vochtige ogen, poelen van herinneringen.

“We hebben het altijd zo goed gehad samen, bijna 55 jaar van veel liefde, plezier, ups en een enkele down ook wel en niet te vergeten onze 9 kinderen.”

Ze geeft me een olijke knipoog. “Ja dat zat ook wel goed!

Maar ondanks onze lieve kinderen voel ik me toch vaak alleen, als een afgedreven bootje op een grote oceaan. Ik mis hem nog elke minuut van de dag. De nachten niet hoor, dan is hij altijd aanwezig in mijn dromen. Ik verfoei dan ook de ochtenden dat ik gewekt word door het koude daglicht. Daarom ben ik hier, voor mijn dosis gelukkige nachtrust.”

Als haar naam wordt geroepen door de assistente, staat ze vastberaden op, kijkt me aan en fluistert bijna onhoorbaar: “Mijn geluk is niet meer wat het was, ik krijg het nu op recept.”

Verbaasd kijk ik haar na en realiseer me dat oud worden niet per definitie een garantie voor geluk is.

©José '11

Fictie

Mo Hayder - Huid

Beschrijving:

Een meedogenloze killer vilt mens en dier....

Als op een warme ochtend in mei het lichaam van een jonge vrouw wordt gevonden bij een verlaten spoorweg net buiten Bristol, wijst alles op zelfmoord. Maar rechercheur Jack Caffery twijfelt. Hij verdenkt iemand anders, een rover die zich voortdurend verbergt, ongezien huizen insluipt en hem dicht op de huid zit. Caffery is voor het eerst sinds lange tijd bang.

Hij krijgt hulp van politieduiker Flea Marley. Zij begint zich af te vragen of hun relatie niet meer is dan puur professioneel. Dan ontdekt zij iets in haar persoonlijke leven wat alles verandert. En deze keer kan niemand haar helpen, zelfs Caffery niet...

Een spannende opvolger van “Ritueel”.

Veel wendingen en situaties die niet lijken wat het zijn.

Toen ik het uit had dacht ik, ja dit is pure fictie, zoiets zou in 'real life' nooit gebeuren.

Maar aan de andere kant zou het ook zomaar een verhaal uit de krant kunnen zijn, omdat er nou eenmaal meer gekken los lopen dan vastzitten zullen we maar zeggen.

Blijkbaar is het niet echt een van haar betere boeken, maar ik vond ze beiden, “Ritueel” en “Huid”, meer dan lekker weglezen. Smaken verschillen uiteraard, gelukkig;)

©José '11