vrijdag 29 juli 2016

Gehoorbeschadiging

*Beats bij Dr. Dre - googlepics


 
Gehoorbeschadiging

Deze #MuzikaleVrijdag staat in het teken van gehoorbeschadiging.
Niet dat ik jullie een moederlijk advies wil geven om gehoorbescherming te dragen bij harde geluiden, ben je helemaal betoeterd!
Ik ga er van uit dat als je regelmatig mijn blog leest dat je dan ook oud en wijs genoeg bent om dat lekker zelf te bepalen.

Het gaat namelijk om het volgende:
Op dinsdag 29 juli 1890 om 13.30 uur overlijdt de door psychoses en depressies geplaagde kunstschilder Vincent van Gogh. Twee dagen eerder schoot hij zichzelf in de korenvelden even buiten Auvers-sur-Oise door de borst. Met een bebloed hemd strompelde hij die zondag de plaatselijke herberg binnen.
 "Ik wilde zelfmoord plegen, maar ik miste."  
Anderhalf jaar eerder had hij in een vlaag van verstandsverbijstering zijn linkeroor afgesneden. Zelf verklaart Vincent aan "vreselijke religieuze waandenkbeelden" te leiden. Over de oorzaken van de zelfmoord wordt nog altijd gespeculeerd; terpentineverslaving, syfilis, een overdosis absint of slechte familierelaties. Vincents laatste woorden: "En nu zou ik graag naar huis gaan."

Het zal altijd een mysterie blijven waarom hij zijn oor er afsneed en wat hem ertoe dreef om zijn leven te beëindigen. Feit lijkt me wel dat hij door dat oor te verwijderen toch iets of wat een gehoorbeschadiging opliep, understatement natuurlijk.

Zo kwam ik terecht bij het volgende liedje, zo simpel kan het soms zijn om nutteloze feiten met muziek te combineren. 
Zanger Thom Yorke, a.k.a. leadzanger van Radiohead ( creep (y) good band ;-)), doet wel eens wat soloprojectjes en dat levert bijvoorbeeld het volgende op;

Thom Yorke – Hearing damage (zie je, simpel ;-))





Geniet van je weekend en laat je oren niet te snel hangen, het leven heeft ook heel veel positieve kanten – als je het maar wil zien, of in dit geval wellicht horen.
Dikke knuffel voor wie het nodig heeft X.

©José juli 2016

zaterdag 23 juli 2016

Julia Keller – Onder water























Auteur: Julia Keller
Titel: Onder water
Genre: Literaire thriller
Uitgave: Paperback (400 pagina's) en E-book
ISBN: 9789026138775

Omschrijving:
Voor de fans van ‘Top of the Lake’ en Nicci French
In ‘Onder water’ keert de lezer terug naar Acker’s Gap, het gehucht waar de lezers van ‘Onderhuids’ openbaar aanklager Bell Elkins leerden kennen. Telefoontjes op de vroege morgen zijn zelden goed nieuws, dus wanneer openbaar aanklager Bell Elkins gebeld wordt, weet ze al dat ze iets onaangenaams te horen gaat krijgen. Het lichaam van de zestienjarige Lucinda Trimble is gevonden op de bodem van de rivier. Het meisje was al dood voordat ze in het water gedumpt werd. De zaak komt voor Bell op een lastig moment: haar dochter heeft besloten bij haar vader te gaan wonen; haar beste vriend, sheriff Nick Fogelsong, gedraagt zich de laatste tijd vreemd en een figuur uit het verleden duikt plotseling op zonder dat ze precies weet waarom. Op zoek naar de waarheid, zowel over Lucinda als over haar eigen relaties, begeeft Bell zich uiteindelijk op een hellend vlak waarbij haar eigen leven in gevaar dreigt te komen.

Over de auteur:
Julia Keller is auteur en journalist. Voor haar journalistieke werk werd ze onderscheiden met een Pulitzerprijs. Ze groeide op in West-Virginia maar woont tegenwoordig in Ohio.
Van Julia Keller verscheen eerder het boek Onderhuids
Mijn leeservaring van Onderhuids lees je HIER

Mijn leeservaring:
Bij het lezen van haar vorige boek – Onderhuids – had Julia Keller er meteen een hele grote fan bij.
Lyrisch was ik over haar schrijfstijl en vertelde iedereen die het maar wilde horen hoe goed ik het boek vond. Het staat nog steeds in mijn top 10. Maar ook dit juweeltje zal daar weer in belanden.

Hoe klein het gehucht Acker's Gap ook mag zijn – Julia Keller maakt het groots en levend(ig). Je voelt je als een inwoner die al jaren het klappen van de zweep kent omtrent alle ins en outs van de prachtige natuur die het stadje rijk is, de soms merkwaardige maar karakteristieke dorpsgenoten en vooral ook de innemende hoofdpersonen die we in haar vorige boek al leerden kennen. Het is zeker niet nodig om die voorkennis te hebben maar toch, TOCH zou ik het zeker lezen zodat je ook alle details kent die bijvoorbeeld openbaar aanklager Bell Elkins en haar dochter Carla, sheriff Nick Fogelsong maken tot de personen die ze zijn. Je zult er geen seconde spijt van krijgen als je ze beiden leest.

Acker's Gap dus, de plek waar de gemiddelde jongere als het ware nog niet dood gevonden wil worden, liefst zo snel mogelijk wegtrekt naar grotere plaatsen of steden. Waar de handel in illegale medicijnen welig tiert en het centrum zijn winkelpanden sneller ziet leeglopen dan een lekke ballon.
Bell is dit keer in een mysterie verwikkeld waar haar verleden plots komt opduiken, een man die zegt van de rust van Acker's Gap te willen genieten. Maar hij blijkt er een tweede agenda op na te houden die niet echt strookt met zijn zoektocht naar de stilte en innerlijke rust. Ook de moord op Lucinda hakt er in de kleine gemeenschap in. Iedereen kent iedereen en het lijkt er op dat mensen elkaar dekken, alibi's verschaffen die als puntje bij paaltje komt kant noch wal raken. Maar in welke richting zoek je dan de dader? Het lijkt op een gebed zonder einde tot er nieuwe aanwijzingen aan het licht komen. Ook haar opgedoken oude vriend sleurt Bell onbewust mee in groot gevaar en zet door bepaalde handelingen het hele dorp op zijn kop. Haar leven staat zelfs op het spel en dat van veel van haar vrienden en geliefde.......

Haar poëtische schrijfstijl met adembenemende omschrijvingen van situaties en natuur, de grootse manier van vertellen zullen je bij de lurven pakken en je keer op keer zinnen laten herlezen …. niet omdat je het niet snapt maar gewoon omdat de zinnen zo mooi zijn dat ze je stinkend jaloers maakt op haar kunde of beter gezegd schrijfKUNST.
Om een voorbeeld te noemen; Ze laat zelfs moord als een waanzinnig mooi iets klinken zodat je even moet laten bezinken dat er toch echt iemand om zeep is geholpen als het ware ;-)



of deze ....



En dat is maar een minuscuul beetje excellente tekst die echter het hele boek tot een hoger level tillen dan het gemiddelde ...


Ik zeg het nog maar eens, deze dame zal je verrassen met haar boeken. 
Ook al ben je normaal geen echte thrillerfan, ze zijn wel spannend hoor, maar alleen al haar taalgebruik en woordkeuzes zijn meer dan de moeite waard.
Je hebt geboft als je haar vorige boek Onderhuids nog wil lezen. Het is nu als paperback te koop voor dezelfde prijs als een gemiddeld e-book : €10,- bij bijvoorbeeld je plaatselijke Bruna
Of online natuurlijk.
Dus is je vakantiekoffer nog niet vol dan zou ik deze 2 er zeker nog instoppen.
Ze kunnen natuurlijk ook allebei op een Ereader ;-)

Wederom een compliment voor de vertaler die het toch maar zo grandioos naar het Nederlands wist om te zetten: Martin Jansen in de Wal


Super bedankt voor dit recensie-exemplaar Uitgeverij de Fontein.
Als er nog meer vertalingen komen wordt mijn top 10 wel heel erg afgezaagd maar wel retegoed ;-)

©José Juli 2016




vrijdag 22 juli 2016

Afscheid




Afscheid

Al wat achterblijft is leegte
een knagend hol gevoel;
mis ik je aanwezigheid,
als je begrijpt wat ik bedoel

Herinneringen, er zijn er genoeg
we hadden van meet af aan een klik
Je eenvoud, je liefdevolle aard
we delen een verleden; jij en ik

Al dwaalde je steeds verder af,
toch waren er die momenten
Je staarde vaak diep in mijn ogen,
alsof je me in je geheugen wilde prenten

Je aanraken met warmte;
warmte waar je zo naar snakte
die stralende intense blik
als je mijn hand vastpakte

We moesten je loslaten
zijn dusdanig verward
Maar je blijft leven
diep in ons aller hart ….



Helaas hebben we afscheid moeten nemen van mijn lieve schoonmoeder ….. maar

Afscheid is niet definitief zolang je iemand in je hart levend houdt.... 

Marco Borsato - Afscheid Nemen Bestaat Niet

 

 

Geniet van alle kleine dingen al lijken ze nog zo onbeduidend klein - eens zullen ze van grootte waarde blijken 

 

©José ....... juli 2016 





vrijdag 8 juli 2016

Mijlpaal



Mijlpaal

8 Juli is een datum die in mijn geheugen gegrift staat. 
Toen ik zat in te plannen voor mijn #MuzikaleVrijdag dacht ik meteen terug aan deze mijlpaal. Nu vraag je je waarschijnlijk af wat voor wonderbaarlijks er toen gebeurde …
Gewoon, ik slaagde voor de eerste keer voor mijn rijbewijs! En trots en blij dat ik was, niet te filmen!
Het voelde alsof ik ineens overladen werd met een vrijheid om te gaan en te staan waar ik wilde, gewoon aan kunnen rijden naar plekken die met de fiets iets langzamer te bereiken zijn bedoel ik dan. De wijde wereld in – doorrijden till sunrise als het ware. Een zonsondergang mocht natuurlijk ook. (Vandaar bovenstaande eigen foto ;-)) Oneindige wegen verkennen waar dan ook. 

Nu ik er aan terug denk had ik het idee volgens mij dat het mijn tweede (t)huis was, ik stouwde van alles in de kofferbak en dat kwam er volgens mij ook niet meer uit tot het gebakje gehemeld was. Een koekblik op wielen was mijn eerste autootje zo ongeveer.
Mijn diepe wens om een vette Amerikaan te rijden werd (door financiële beperkingen ;-)) een vette Fiat 127 – een knalrode – dat dan weer wel. Ik tufte wat rond in dat ding en was er evengoed blij mee hoor! Het belangrijkste vond ik dan ook dat er een radio in zat – MET cassettespeler! Ha!
Prioriteiten stellen heet dat.
En nog steeds rijd ik graag auto met de radio op standje tig. En ik ben ook nog steeds een van de betere chauffeurs ter wereld, op Max Verstappen na dan - maar hé, kleinigheidjes houdt je toch ;-)

Ik ben eens gaan snuffelen om te kijken wat er die dag, 8 juli 1982 (jeej ik word oud!) op nummer 1 stond in de toenmalige top 40. Op zich niks mis mee – voor die tijd ;-)







Geniet van je weekend en denk er aan – IEMAND houdt van je! X

©José juli 2016

zondag 3 juli 2016

*Gesloopt

                Mijn inspiratie: Gemaakt door Henk Wulms van het RICK

Geen idee of je nog weet dat ik mee deed aan een schrijfwedstrijd - jonge jonge dat was me een #Feest! ;-) 
Ik stuurde 2 verhalen in, het eerste belande pardoes in een bundel en het tweede had je nog van me tegoed. Bij deze dus. Ter inspiratie maakte ik dankbaar gebruik van bovenstaand werk van Henk Wulms......

Gesloopt

Lucht, ik krijg geen lucht!
Paniekerig hap ik in de kleine ruimte naar een noodvoorraadje maar de tape op mijn droge lippen verhindert iedere vorm van ademhalen. Pogingen om met mijn tong de tape weg te duwen zijn tevergeefs. Mijn speekselklieren weigeren dienst en het huilen staat me nader dan het lachen. Mijn neus maakt overuren om de nodige lucht binnen te krijgen en ik moet dan ook mijn stinkende best doen om niet te janken zodat mijn neus vrij blijft van snot. Een verstopte neus is wel het laatste dat ik nu kan gebruiken. Angst om te stikken maakt dat ik mezelf dwing om rustiger te ademen, lange teugen neem ik -als een junk die om een shot verlegen zit. Mijn hersens lijken steeds minder te functioneren, registreren bijna niets door zuurstofgebrek. Zelfs de pijn schijnt slechts in vlagen binnen te komen. Alsof prikkels de hersenen niet goed bereiken, laat staan je zintuigen activeren om een hachelijke situatie te behelzen.
Koud! Maar ik ben niet eens in staat te klappertanden met die verrekte tape. Mijn bloed lijkt knisperende ijskristallen te bevatten die weigeren te smelten, die mijn spieren doen verstijven en niet meer de cruciale plekken weet te bereiken door het knellende touw rond mijn polsen en enkels. Vingers en tenen voelen aan alsof ze niet meer de mijne zijn. Langzaam zak ik weg in een droomtoestand die uitgroeit tot een ware nachtmerrie...

Wat een prachtig appartement Yara!”
Dolgelukkig kijk ik mijn vriend Alex aan als ik hem rondleid in mijn pas gerenoveerde paleisje. Drie maanden zijn we pas samen en het is de eerste keer dat hij mijn plekje kan zien, mijn trots. De verbouwing van het appartementencomplex bleek langer te duren dan de planning was en er zijn nog steeds woningen die nog niet helemaal af zijn, waar nog de zogenaamde puntjes op de i gezet moeten worden. Opgelucht was ik dan ook toen de uitvoerder belde dat mijn appartement als een van de eersten klaar was. Mijn moeder bedoelde het goed toen ze me uitnodigde zolang bij haar te komen wonen maar achteraf bekeken was het te lang om op elkaars lip te zitten als je al een tijd op jezelf woont. Ze is een schat hoor maar je kunt ook overdrijven in zorgen voor iemand. Diep teleurgesteld was ze toen ik opgetogen vertelde dat ik haar weer ging verlaten, eenzaamheid lag weer op de loer.
Genietend kijk ik om me heen naar de royaler ogende ruimte. Tussenmuurtjes zijn verdwenen zodat mijn leefruimte groter en opener is en mijn keuken met kookeiland is tot een walhalla getransformeerd. Mijn grote loungebank komt nu pas echt goed tot zijn recht in het zitgedeelte. Het pièce de résistance is echter mijn uitgebouwde slaapkamer met de badkamer en suite en de – voor mijn begrip – levensgrote inloopkast. Het enige dat nu nog irriteert zijn de bouwgeluiden die door het complex dreunen, geluid dat als zeurende kiespijn blijft hangen in je hoofd. En de doordringende geur van chemische troep die gebruikt is.
Alex en ik kijken elkaar aan als we boven het geluid uit iets tegen elkaar willen zeggen en schieten in de lach door ons geschreeuw. “Maar goed dat de schilders geen geluid maken met hun zachte kwasten hiernaast”, zeg ik hoofdschuddend terwijl ik een glas dieprode bordeaux voor ons inschenk.
“Proost! Op een lang leven van woongenot”, zegt Alex als hij zacht mijn lippen kust. “Liefst met mij samen binnen niet al te lange tijd”, fluistert hij zinnelijk in mijn rechteroor. Ik kijk hem aan en straal van binnen als ik in zijn hazelnootkleurige ogen kijk. Getroffen door zijn plotseling intense blik bedenk ik me dat een periode van drie maanden niet echt lang is om elkaar beter te leren kennen. Voornamelijk de verbouwing en het gebrek aan eigen ruimte bij mijn moeder zijn niet bevorderlijk geweest om elkaars karakter en persoonlijkheid te doorgronden, ook al worden we door wederzijdse vrienden als het perfecte setje bestempeld. Zachtjes streel ik Alex' wang.
“Alles op zijn tijd lieverd.” Mijn antwoord schijnt hem niet aan te staan, hij lijkt ineens afstandelijker.
“Ik moet zo weer weg”, zegt hij met een blik op zijn horloge. “Mijn assistente sms't me net dat er nog stukken ondertekend moeten worden.” Quasi nonchalant wacht hij op mijn reactie.
“Jammer, ik heb lekkere hapjes bij de traiteur gehaald om mijn eerste avond thuis te vieren met jou.”
“Het spijt me Yara, maar het is belangrijk en we hebben nog tijd genoeg om dingen te vieren in de toekomst, alles op zijn tijd.” Het sarcasme druipt er vanaf als hij me glimlachend aankijkt, een glimlach die zijn ogen echter niet bereikt. In één teug drinkt hij zijn glas leeg en trekt zijn jas aan. Teleurgesteld loop ik mee naar de voordeur en ben verbaasd dat ik in de deuropening slechts een vluchtige kus op mijn voorhoofd krijg. Hij draait zich om en loopt met gebogen hoofd snel naar de lift.
“Ahum.”
Met opgetrokken wenkbrauwen draai ik me om en kijk recht in de spottende ogen van een schilder die naar ons zuinige afscheidsritueel heeft staan kijken.
“Wat!!?”, bijt ik hem nijdig toe.
“Zo'n lekker ding als jij verdient toch wel beter dan zo'n kouwe kikker. Als je warmte zoekt dan bel je mij maar. Sterker nog, ik ga nu beginnen bij je buren en zal nog wel een paar dagen hier zijn. Ik zeg geen nee tegen een lekker heet bakkie op zijn tijd.” Zijn vette knipoog zegt meer dan woorden en met een rood hoofd maak ik dat ik weg kom en sluit mijn voordeur van binnen met het extra slot.
“Zelfingenomen etterbakkie met waarschijnlijk een strak sixpack waarmee hij indruk maakt op jonge giebelgeiten, niet op een tweeëndertig jarige vrouw van de wereld!” Al voel ik me natuurlijk best gevleid.

Doelloos zap ik wat langs het zenderaanbod maar vind niks van mijn gading. De fles wijn is leeg en de nachtelijke stilte wordt doorbroken als de kerkklok twee keer slaat. Voor de zoveelste keer kijk ik op mijn smartphone maar zie nog steeds geen nieuw berichtje. “Klootzak! Dan laat je toch lekker niks meer horen en blijf vooral waar je bent!” Met een woest gebaar gooi ik mijn telefoon aan de kant, zet de tv op stand-by en doe de lichten in de kamer uit. Als ik richting slaapkamer loop zie ik ineens een piepklein lichtje op de zachtgroene muur langs de tv. Ik loop er naar toe en zie hoe het donker wordt. Met mijn wijsvinger voel ik zachtjes over de ietwat ruwe muur maar kan verder niks vinden. “Je ziet spoken als je drinkt mens.” Grinnikend om mijn eigen domheid loop ik de badkamer in, maak mijn gezicht schoon en poets mijn tanden. Terwijl ik er lustig op los borstel zie ik via de spiegel alweer een kleine lichtflits, tenminste daar lijkt het op. Mijn oog valt op een klein gaatje naast het verwarmde handdoekrek. Raar. Ik zou toch zweren dat ik licht zag. Ik kom tot de conclusie dat ik de wijn beter kan laten staan voortaan, doe het badkamerlicht uit en kruip onder mijn dikke donzen dekbed. Al snel val ik in een onrustige slaap.

Bonk, bonk, bonk.
Ik schrik wakker en knip het lampje op mijn nachtkastje aan. Slaapdronken kijk ik om me heen. Niets dan donkere stilte. De wekker geeft half drie aan maar het lijkt alsof ik al uren geslapen heb. Ik loop op blote voeten naar de badkamer om een slok water te drinken en zie in het donker weer dat zachte licht. Het gaatje naast het handdoekrek zit in de tussenmuur naar de buren. Ik vraag me af of die ongewenst nachtelijk bezoek hebben terwijl ze noodgedwongen tijdelijk elders wonen. Ik schiet in mijn slippers, trek mijn badjas aan en besluit om even op de galerij te gaan kijken. Met de sleutels in mijn hand stap ik naar buiten en voel de nachtelijke kou al snel mijn lijf omarmen. Ik bibber en trek de badjas wat strakker om me heen terwijl ik naar het raam van mijn buren loop. Het raam is bedekt met papier maar hier en daar heeft het wat losgelaten. Ik zet mijn handen tegen mijn hoofd en maak er een kommetje van rond mijn ogen. De duisternis die ik zie door het scheurtje ziet er behoorlijk normaal uit en ik slaak een zucht van opluchting. Plots voel ik mijn nekharen recht overeind komen. Een innerlijke vlaag van onrust maakt zich van me meester maar voor ik me kan omdraaien krijg ik een slag tegen mijn hoofd en ga gestrekt tegen de vlakte.

Duisternis. Geen straaltje licht komt door de blinddoek die iemand me heeft omgedaan. Volgens mij heb ik geslapen. Waar werd ik dan wakker door?
Bonk, bonk, bonk …..
Ik besef dat dat hetzelfde geluid is waarvan ik wakker werd in mijn eigen bed, waar ik nu ben weet ik niet. Het lijkt een kleine ruimte. Als ik mijn gebonden benen iets strek raak ik een muur. Met mijn gebonden handen tast ik voorzichtig mijn omgeving af en raak een glad oppervlak. Een deur misschien? Concentreer je Yara, let op je ademhaling. Ik probeer mezelf onder controle te krijgen door mijn benen en handen zoveel mogelijk te ontspannen. Ik draai met mijn vingers om het verkrampte gevoel enigszins kwijt te raken en voel dan dat het touw iets losser om mijn polsen zit. Rustig blijf ik draaien om de knoop niet vaster te trekken. Een harde klap doet me verstijven van schrik. Ademloos luister ik waar het vandaan komt maar door de blinddoek lijkt het wel of ik helemaal gedesoriënteerd ben, mijn hele gevoel van richting is verdwenen. Focussen. Nu! Uiterst gericht stuur ik mijn aandacht naar het touw, vouw mijn handen zo goed mogelijk in elkaar zodat het touw eraf kan schuiven. Focussen!
Onverhoeds schiet het touw eraf en ik kan wel janken van opluchting en trek strijdvaardig de tape van mijn mond. Tranen biggelen over mijn wangen als ik de broodnodige zuurstof mijn mond in zuig. Als ik de blinddoek verwijder blijft het donker maar ik kan in ieder geval op gevoel ook het touw om mijn enkels verwijderen. Hardhandig probeer ik wat bloed op de juiste plekken te krijgen door mijn armen en benen ruw te masseren zodat ik rechtop kan proberen te gaan staan. Ik tast de ruimte weer af en realiseer me dat ik in een gesloten voorraadkast ben. Gefrustreerd grom ik zachtjes een verwensing en steek mijn handen in mijn zakken. Sleutels! Stevig grijp ik ze vast om zo weinig mogelijk geluid te maken en probeer of een ervan in het slot past. De derde poging is raak. Bedachtzaam open ik de deur ….

Op blote voeten probeer ik geruisloos te lopen. Dunne lichtstralen stromen de kamer in. Plotseling zie ik in de hoek een lichaam liggen. Doodstil. Roerloos. Mijn hart lijkt stil te staan als ik weer gebonk hoor. Het schijnt uit de slaapkamer te komen. Ik loop voorzichtig naar de stille figuur in de hoek en zie tot mijn grote schrik de schilder met wijd openstaande ogen naar me staren, tot ik besef dat het licht in zijn ogen gedoofd is. Een driehoekige verfkrabber steekt uit zijn nek. Kokhalzend loop ik achteruit.
Gevloek …
Aarzelend loop ik, tegen beter weten in, naar de slaapkamer. Een walgelijke lucht wordt steeds sterker en ik moet me inhouden om de vloer niet onder te kotsen. Als ik stiekem om het hoekje kijk valt mijn mond open. Sprakeloos aanschouw ik het macabere tafereel. Mijn buren liggen lepeltje-lepeltje tegen elkaar op de betonnen vloer in hun eigen bloed.

“Hoi schat, ik wilde je verrassen maar ik zie dat je je nieuwsgierigheid weer niet kon bedwingen. Ik dacht als we niet kunnen samenwonen dan kom ik gewoon gezellig naast je wonen. Een deur maken die in je inloopkast uitkomt is toch moeilijker dan ik dacht Yara!”
Verbijsterd kijk ik in de waanzinnig glinsterende ogen.

“Mam!” …. Opnieuw ga ik gestrekt tegen de vlakte.



©José juni 2016

zaterdag 2 juli 2016

Jasper Polane – Wolvinnen van Otrostaadt























Auteur: Jasper Polane
Titel: Wolvinnen van Otrostaadt
Uitgever: Quasis
Genre: Fantasy (deel 3 in een cyclus van 4)
Uitgave: Paperback (288 pagina's) en E-book
ISBN: 9789492099150
Prijs: Paperback – €18,95 /E-book – €8,99


Omschrijving:
Een raadselachtige moord, waarbij slechts gemummificeerde resten achterblijven. Als er meer slachtoffers vallen gaan Edison Walraven en Heike Krim op onderzoek uit. Al snel blijkt het om een seriemoordenaar van bovennatuurlijke komaf te gaan. Het wordt een race tegen de klok om de dader te vinden, terwijl persoonlijke problemen de zoektocht bemoeilijken.
Een wereld van hen verwijderd is Heikes zusje Lise toegetreden tot de geheimzinnige IJzeren Toren, een opleidingscentrum van de inquisitie. Wanneer er strijd uitbreekt tussen de leerlingen neemt Lise een verschrikkelijke beslissing.

WOLVINNEN VAN OTROSTAADT verhaalt over aarzelende liefde, onstuimige wraak, blijde verwachting en gruwelijk noodlot. Het is het derde deel van Jasper Polanes fantastische cyclus DE ONZICHTBARE MAALSTROOM.

Over de auteur:
Jasper Polane is schrijver, uitgever en oprichter van Quasis. Als scenarist schreef hij tekenfilmseries voor televisie. Zijn debuut Lege steden (2014) werd genomineerd voor de Hebban Award voor het Beste Fantasyboek van het Jaar. Het vervolg Vorstin van de Kou verscheen in 2015. Hij woont met zijn gezin in Leiderdorp.
Je vindt Jasper ook op facebook en twitter.

Mijn leeservaring:
Na het lezen van deel 1 (Lege steden) en 2 (Vorstin van de kou) in de cyclus De onzichtbare maalstroom werd ik steeds enthousiaster en dankzij mijnheer Polane's eigenwijze cliffhangers ook nog eens steeds nieuwsgieriger! Deel 3 kon me niet snel genoeg uitkomen. Maar het schrijven vergt nu eenmaal veel tijd en aandacht en ik heb natuurlijk heel geduldig gewacht op de verdere belevenissen van HeikeEdison en Odette.

De werelden zijn nog steeds anders - verschillend en vooral de wereld waarin de dames nu zitten voelt voor wat mijzelf betreft modern en sneller. Daardoor lijkt het verhaal zich ook in een sneltreinvaart te ontvouwen. We weten door de eerste twee delen ongeveer hoe alles zo'n beetje begonnen is en in dit deel krijgen we meer diepte in de karakters die hun “normale” leventjes enigszins weten te verduidelijken qua gevoel en emoties. Over liefde en hoop en vooral ook angst om de onberekenbare fantomen die weer aanwezig lijken te zijn.

De vorstin lijkt geen kwaad meer te kunnen doen en dat proberen de Wolvinnen (Edison – Heike – Odette en ook Viola) ook zo te houden. Totdat er ineens mummy-achtige lijken worden gevonden waaruit bepaalde dingen zijn onttrokken. Geen menselijke moordenaar, zo lijkt het in ieder geval. Als Heike en Edison dan ook op onderzoek uit gaan stuiten ze op vreemde dingen die hun pet als het ware een beetje te boven gaan. Ook al is Heike als ESP-er van uitmuntend hoog niveau – iets belemmert haar. Ook qua uiterlijk zijn er veranderingen, hoe kan dat zomaar gebeuren? Ook Edison lijkt een gedaantewisseling te ondergaan en niet alleen haar uiterlijke kenmerken veranderen ook haar binnenkant verandert in zeer korte tijd, had je dat verwacht? ;-)

Heikes jongere zus Lise zit in een opleidingscentrum van de inquisitie. De IJzeren Toren leidt jonge mensen op tot ESP-er en voert maandelijkse keuringen uit door de leerlingen in groepen te verdelen en deze tegen elkaar te laten strijden. Lise is al behoorlijk sterk maar heeft zware concurrentie van de achterbakse, stiekeme Rufeine. De Toren herbergt in de lagere verdiepingen een geheimzinnig kwaad dat op een gegeven moment door de leerlingen ontdekt wordt en dan lijkt plots het hek van de dam en moet Lise een beslissing nemen die haar hele wereld op zijn kop zet.

Deira is ook nog steeds in beeld, slapend en “van de wereld” gehouden door Heike's sterke psychische kooi. Kan er nog gevaar uit deze hoek komen?

In Wolvinnen zien we een voorzichtige stap van Heike en Odette in de richting van een relatie, iets dat stoere chick Edison allang had zien aankomen natuurlijk. Jasper Polane voert ons mee in de gedachtewereld van deze sterke persoonlijkheden die zo anders lijkt dan de onze maar toch ook weer net zo gewoon als de onze is. Waar mensen hunkeren naar liefde en geborgenheid, vriendschap en hoopvolle verwachting. Maar wat hij dan flikt met dit boek had ik niet gedacht, ik was er zelfs even compleet door van mijn padje! Shocking!
Never kill your darlings zegt men wel eens … maar toch – toch verwacht ik nog wel een complete verrassing in het vierde en laatste deel in deze cyclus. Want dat heeft hij in het nawoord al beloofd – er staat letterlijk:

"Three down, one to go!!!"

Weer een glansrijk vervolg in deze mooie cyclus die je toch wel helemaal gelezen moet hebben naar mijn bescheiden menig, ook om de voorkennis – het ontstaan. Graag wijs ik je dan ook op deel 1 en 2 waarvan mijn leeservaringen natuurlijk ook na te lezen zijn.

Deel 1 Lege stedenKLIK
Deel 2 Vorstin van de kouKLIK

Als je voor het derde deel – Wolvinnen van Otrostaadt – meer recensies en/of leeservaringen wil bekijken dan kun je dat bij mijn mede-bloggers die meedoen aan de blogtour van dit Fantasyboek!
Zoveel lezers – zoveel meningen en smaken – zoveel fantastische werelden …. of toch niet? ;-)




Heel graag gelezen weer met dank aan QuasisJasper Polane voor het verkregen recensie-exemplaar dat ook nog eens mooi gesigneerd is.


P.s:
@ Jasper – één leesgedeelte bleef me toch letterlijk door het hoofd maalstromen en ik vroeg me steeds iets af. Is de naam Margareta werkelijk zo'n afgezaagde naam??!! :-P
(*Gaat verder niet in op de zuster's achternaam ….. ;-)


©José juni 2016

vrijdag 1 juli 2016

Maple leaf


Maple leaf

#MuzikaleVrijdag staat vandaag in het teken van Canada day – de nationale feestdag die ieder jaar op 1 juli wordt gevierd. Waarom? Geen flauw idee maar het kwam ergens voorbij en ik heb het blijkbaar onthouden.
Weinig meer over te melden dus ;-)

Wat ik dan weer wel weet is dat Jeff Healey uit Canada kwam!
Inmiddels alweer ruim acht jaar geleden overleden op 41 jarige leeftijd en wel op 2 maart 2008, net 2 maanden voor hij naar Ospel zou komen om op Moulin Blues te spelen. Blijft daarom waarschijnlijk wel beter hangen in mijn brein.
Deze blinde blues-, en jazzlegende speelde gitaar als een god maar wel op een heel speciale manier.
Zittend op een stoel met zijn gitaar plat op zijn schoot wist hij menig gevoelige snaar te raken bij mensen.







Geniet van je weekend en geef als je kunt eens je ogen de kost en omarm alle moois dat op je pad komt X

©José juli 2016