dinsdag 27 september 2011

Sandra Brown – De confrontatie



















Wanneer Sayre Lynch hoort dat haar broer Danny zelfmoord heeft gepleegd, breekt ze haar gelofte om nooit meer naar Destiny terug te keren, het stadje waar ze is opgegroeid. Na de begrafenis wil ze meteen vertrekken, maar in plaats daarvan raakt ze verstrikt in het web dat haar tirannieke vader Huff Hoyle, de directeur van de ijzergieterij, heeft gespannen.
Sayre merkt al snel dat er niets is veranderd. Haar vader en haar oudere broer, Chris, zijn nog even sluw als altijd. Maar nu hebben ze een nieuwe compagnon in de misdaad, een uitgekookte advocaat, Beck Merchant genaamd. Al spoedig komt Sayre in nauwer contact met Beck en raakt ze ervan overtuigd dat er zich in Destiny sinistere zaken afspelen. Als ze wil uitzoeken wat er werkelijk met Danny is gebeurd, stuit ze op geheimen van tientallen jaren verborgen pijn en woede...

Ik denk dat ik het eerder een spannende roman vind dan een thriller eerlijk gezegd, maar desalniettemin een heerlijk boek!
Een verhaal over een familie die door de vader tot uitersten werd gedreven.
Ieder karakter zijn eigen rugzakje vol herinneringen, woede, angst en pijn.
Voor de vader en zijn oudste zoon bestaat alleen maar macht en geld. Ze schuwen helemaal niets om die macht te behouden.
Een boek met een paar verrassende wendingen. De moeite waard om te lezen dus;)

©José '11

zaterdag 24 september 2011

Sprakeloos


Leegte,
wollige wolken
drijvend, als van
de kade
losgeraakte bootjes

Verdwaald
in een doolhof,
als vreemde
ruimteschepen,
verdoold in het heelal

Woorden,
chaotische gedachten
zoekende,
de uitgang naar
mond of vingers

Verhalen,
korte spinsels
van poëzie tot
fictieve vertelsels,
creativiteit

Hopeloos verloren,
geduldig
in afwachting
en revelatie van
totale inspiratie



©José '11




zondag 18 september 2011

Bezoeking








Het is druk in de wachtkamer van de huisarts.
De warme, klamme lucht van natte jassen slaat als een vieze vaatdoek in mijn gezicht als ik naar binnenloop en plaatsneem op de enige nog vrije stoel.
De sfeer die er hangt is er een van afwachting, tersluikse ronddwalende blikken met een voorzichtige glimlach voor diegene die toevallig je ogen ontmoeten.
Gesprekken komen niet veel verder dan het weer of het gebrek daaraan.

Op de een of andere manier voel je je verbonden met je wachtkamergenoten, je bent er tenslotte niet voor niets, ergens hapert er iets. Bij sommigen is duidelijk te zien wat er mankeert als ik zo eens quasi nonchalant rondkijk. Een pleister of een bandage, van pijn vertrokken gezichten of een enkel koortsig uitziend exemplaar.
Ik voel een licht klopje op mijn bovenbeen en kijk naar mijn rechterbuurvrouw.
“Het valt mee hoor, de wachttijd,” fluistert ze met een glimlach “Er zijn meerdere dokters aanwezig vandaag.”
De zachte rimpels rondom haar ogen en mondhoeken zijn als een subtiel bewijs van een blijmoedig karakter in haar doorleefde gezichtje geschetst. De sprankelende ogen fonkelen als heldere sterren in een koude winternacht. Haar lichaamshouding straalt vastberadenheid uit, opgeheven hoofd, kaarsrechte rug, haar benen als twee wachtposten netjes naast elkaar, tas op schoot en haar in Mephisto's gestoken voeten stevig op de grond.

“Ik hoop dat je niets ernstigs onder de leden hebt.”
Ze kijkt me vragend aan en verwacht blijkbaar een antwoord op haar toch wel directe vraag.
“Nee hoor, gewoon een controle.”
“Gelukkig maar.” zegt ze enigszins opgelucht. Mijn antwoord blijkt een soort van vrijbrief te zijn om haar eigen verhaal te vertellen.
“Weet je, mijn man zaliger was nooit ziek, had zelfs nog nooit een griepje gehad. En plotseling was hij weg, zijn lijf was er nog wel, maar zijn geest was gevlogen, snap je?”
Ik knik en kijk in haar vochtige ogen, poelen van herinneringen.
“We hebben het altijd zo goed gehad samen, bijna 55 jaar van veel liefde, plezier, ups en een enkele down ook wel en niet te vergeten onze 9 kinderen.”
Ze geeft me een olijke knipoog. “Ja dat zat ook wel goed!
Maar ondanks onze lieve kinderen voel ik me toch vaak alleen, als een afgedreven bootje op een grote oceaan. Ik mis hem nog elke minuut van de dag. De nachten niet hoor, dan is hij altijd aanwezig in mijn dromen. Ik verfoei dan ook de ochtenden dat ik gewekt word door het koude daglicht. Daarom ben ik hier, voor mijn dosis gelukkige nachtrust.”
Als haar naam wordt geroepen door de assistente, staat ze vastberaden op, kijkt me aan en fluistert bijna onhoorbaar: “Mijn geluk is niet meer wat het was, ik krijg het nu op recept.”

Verbaasd kijk ik haar na en realiseer me dat oud worden niet per definitie een garantie voor geluk is.


©José '11
Fictie



vrijdag 16 september 2011

Mo Hayder - Huid



















Beschrijving:
Een meedogenloze killer vilt mens en dier....
Als op een warme ochtend in mei het lichaam van een jonge vrouw wordt gevonden bij een verlaten spoorweg net buiten Bristol, wijst alles op zelfmoord. Maar rechercheur Jack Caffery twijfelt. Hij verdenkt iemand anders, een rover die zich voortdurend verbergt, ongezien huizen insluipt en hem dicht op de huid zit. Caffery is voor het eerst sinds lange tijd bang.

Hij krijgt hulp van politieduiker Flea Marley. Zij begint zich af te vragen of hun relatie niet meer is dan puur professioneel. Dan ontdekt zij iets in haar persoonlijke leven wat alles verandert. En deze keer kan niemand haar helpen, zelfs Caffery niet...

Een spannende opvolger van “Ritueel”.
Veel wendingen en situaties die niet lijken wat het zijn.
Toen ik het uit had dacht ik, ja dit is pure fictie, zoiets zou in 'real life' nooit gebeuren.
Maar aan de andere kant zou het ook zomaar een verhaal uit de krant kunnen zijn, omdat er nou eenmaal meer gekken los lopen dan vastzitten zullen we maar zeggen.
Blijkbaar is het niet echt een van haar betere boeken, maar ik vond ze beiden, “Ritueel” en “Huid”, meer dan lekker weglezen. Smaken verschillen uiteraard, gelukkig;)

©José '11

zaterdag 10 september 2011

Erica James – Verborgen talent



















Omschrijving:
Dulcie Ballantyne had van tevoren al bedacht dat er uiteenlopende mensen op een schrijfclub af zouden komen, dus wanneer ze het initiatief neemt om 'Verborgen talent' te beginnen, is ze voorbereid op de gevarieerde groep die haar omringt in haar zitkamer in Bloom Street.
Beth ziet op tegen het leeg-nestsyndroom als haar zoon vertrekt naar een universiteit in een andere stad, maar zij is vastberaden om haar vrije tijd te vullen met schrijven.
Jack, de plaatselijke makelaar, heeft afleiding nodig: zijn vrouw heeft hem verlaten om bij zijn beste vriend in te trekken.
De zeventienjarige Jaz komt uit een groot en overheersend gezin, maar zij zondert zich graag af om te schrijven.
Victor is een eigenzinnige betweter, die naar eigen zeggen de bestseller heeft geschreven waarop iedere uitgever zit te wachten...
Ze hebben gemeen dat ze willen ontsnappen aan hun dagelijkse leven en dat ze van schrijven houden, maar geen van allen zijn ze van plan om de anderen in hun leven toe te laten. Dat geldt evengoed voor Dulcie zelf: ze heeft al jaren een liefdesrelatie met een getrouwde man.
Maar wanneer de schroom verdwijnt, ontstaan de eerste vriendschappen en komen ze tot de ontdekking dat ze eigenlijk best open staan voor elkaar.

Vijf totaal verschillende mensen, ieder met hun eigen verleden, angsten, complexen, liefdes en hoop. Vijf mensen die een liefde voor schrijven hebben. Of het nu is om dingen van zich af te schrijven, denken dat je een bestseller-auteur bent of gewoon een huis-, tuin- en keukenschrijver die het simpelweg leuk vind om iets op papier te zetten. Deze gemeenschappelijke hobby/liefde brengt hen bij elkaar.

Sprankelende roman vond ik het!
Het principe dat je nooit iemand zomaar klakkeloos, bevooroordeeld, zult leren kennen, komt hier mooi naar voren. Verder kijken dan je neus lang is dus, never judge a book by it's cover. De ware mens leren kennen voor je al iemand bij voorbaat een stempel geeft of een stickertje....

Genoten van haar mooie schrijfstijl weer!

©José'11

vrijdag 9 september 2011

Mo Hayder - Ritueel



















Volgens NBD|Biblion recensie:
Inspecteur Jack Caffery (uit 'De behandeling' en 'Vogelman') is de hoofdpersoon in deze thriller van Mo Hayder. Caffery woont en werkt nu in Bristol waar hij hoofd van het onderzoeksteam is dat onderzoek doet naar de herkomst van een hand die in de haven is gevonden. Volgens Phoebe 'Flea' Marley, hoofd van het politieduikersteam, is de hand onlangs afgehakt en leefde het slachtoffer waarschijnlijk nog. Een dag later wordt de tweede hand gevonden. Naast dit onderzoek dat hen in contact brengt met de Bristolse onderwereld en met hekserij en andere rituelen in de Afrikaanse gemeenschap, zijn Caffery en Flea beiden bezig met hun eigen verleden. Caffery worstelt nog steeds met de verdwijning van zijn broer en zoekt de Wandelaar op, Flea probeert contact te krijgen met haar bij een mysterieus ongeluk omgekomen ouders. Een meeslepende, duistere thriller met een intrigerende plot waarin verschillende verhaallijnen mooi in elkaar overlopen. Goed geschreven, met zoals gebruikelijk bij Hayder de nodige ijzingwekkende details, en zeer spannend tot op het zenuwslopende af soms.

Weinig aan toe te voegen, het leest heerlijk weg! 
Beetje creepy af en toe, maar dat mag de pret niet drukken!

©José '11